Zamanın Çocukları 2

Aslında dün farklı şeyler yazmayı planlıyordum fakat konu dallanıp budaklandı. Yazımın sonunda fark ettim ki konu bambaşka yerlere gitmiş. Neyse, bugün bare konudan sapmadan yazmaya çalışacağım. Gelişen teknoloji ile beraber önümüze konan cihazlar, genellikle en aptal insanın bile rahatça kullanabileceği kolaylıkta ürünler olarak karşımıza çıkıyor. Ne bileyim ekran teknolojisi, işlemci vb. donanım ürünlerinin gelişimi falan. Eskiden Nokia 3210'da mesaj yazmaya girene kadar o ekranda bir sürü yere girmek gerekiyordu. Şimdi ise ana menüye eklenen bir kısayolla rahatça sms tarafına geçilebiliyor. Ben bilgisayarı Windows 95 ile tanıdım. Etrafımda bilgisayarı bilen çok insan olmadığından ve bugünkü gibi yaygın bir kullanıma sahip olmadığından bir çok şeyini kendim bozarak öğrenmek zorunda kaldım. Bir yazıcı kurmak, bir modem kurmak zor işlerdi. Sürücüsünü kur, bilgisayarı yeniden başlat, haydaaa sürücüyü görmedi falan derken bazen insanı çileden çıkarırdı. Bu durum atariler için de geçerliydi. Ben çok kol tamir etmişimdir. 0(sıfır) elektrik ve elektronik bilgisiyle en azından kopmuş bir kabloya lehim atmayı öğrenmiştim. En olmadı belki basit bir hatadır diye kolun veya cihazın içini açardım. Aslında eskiden "tamir etme" denen bir kavram vardı. Ustaya veya tamirciye bırakmak son çareydi. İki, üç sene önce torbalar dolusu Chip, Pc World vb. dergileri atmıştım. O zamanlar bilgileri hep o dergilerden öğrenirdim, gelişen teknolojiyi o dergilerle takip ederdim. Arızayı kendi kendime tamir etme huyu hayatımda bir çok noktada da olumlu anlamda katkı yapmıştır. En azından kafayı çalıştırırdı. Bugünün çocuklarında ise bu meziyetin kaybolmuş olduğunu görüyorum. Son dönemlerde hayatımızın bir parçası olan kullan-at mantığının maalesef araştırmayan, sorgulamayan nesilleri karşımıza çıkardığı kanaatindeyim. Bilgisayarda Google Chrome'u açtıktan sonra arama sayfasıyla gelmeyen ekranı görüpte mavi ekran veren bir sürü öğrencim var mesela. Evinde bilgisayar olmayan bir çocuğu tabii ki anlarım ama evinde bilgisayar olduğunu bildiğim çocuklarda böyle bir şaşkınlığı görmek açıkçası beni üzüyor. Şimdiki çocuklar her şeyin önlerine hazır gelmesine o kadar alışmışlar ki, alıştıklarının dışında bir durumla karşılaştıklarında afallıyorlar, ne yapacaklarını bilemiyorlar. Yani en azından bekliyorum ki kurcalasın. Öyle boş boş ekrana bakıyorlar "ne yapacağım?" diye. Sekme, görev çubuğu, simge durumuna küçültme vb. durumları defaatle atlamama, uygulamalar esnasında unutmuş olduklarından her seferinde tekrar ve tekrar üzerinden geçe geçe anlatmama rağmen hala bir çok öğrenci bu konularda afallayabiliyor. Bu çocukların zekalarında bir sorun olduğunu sanmıyorum. Eve gittiği zaman tabletini açıp direk ana menüde bulunan bir oyunu açıp oynaya başlayacak bu çocuk. Veya eve geldiğinde bilgisayar açılır açılmaz Chrome'a girip hazır gelen arama çubuğuna oyun yazıp ilk gelen sayfaya tıklama işlemi yaparak tüm bilgisayar kullanım limitini doldurmuş olacak. Nasılsa kullandığı yazılım ve cihazlar her geçen zamanda daha basitleşiyor ve kolaylaşıyor. Bir uygulama kullanımı için kafa kullanma ihtiyacı giderek azalıyor. Aslında bu hayatımıza giren her türlü elektronik cihaz için geçerli. Televizyon, bilgisayar, telefon, otomobil, beyaz eşya vb. Karşılaştığımız sorunları artık kendimiz çözmüyoruz veya karşımıza gelen durum için farklı çözümler üretmeye çalışmıyoruz. Ben bu durumun hayatın pratiği içerisinde bizlere oldukça olumsuz bir geri dönüş yaptığına inanıyorum. En basiti bir ödev araştırırken Wikipedia sayfasından kopyala-yapıştır yapıp ödev yapmış oluyorlar. İlkokulda ödev hazırlarken kafam kadar ansiklopediyi açar, oradan ödevi hazırlamaya çalışırdım. O hazırlama esnasında ister istemez başka konuların resimleri dikkatimi çeker, o resimlerle alakalı başlıkları da okurdum. Aslında en sinir olduğum konulardandır "biz böyle yapardık, şimdikiler peee" lafı ama eğri oturup doğru konuşmak lazım. Gittikçe hayatımız otomatikleşiyor. Kafayı kullanmamız gereken şartlar azalıyor ve karşımıza her şeyin hazırını bekleyen, kendinden bir şey ortaya koymayan çocuklar yetişiyor.